خبرداران

شمیم تـازۀ مشـک و عبیـر می‌آید

ز شهر خون و شهادت سفیر می‌آید

مسافری که جوان رفته پیـر می‌آید

مدینـه گـوش صدای بشیر می‌آید                           

سرشک و خون جگر از دو عین می‌آید

خبــر ز قـــافلــۀ بی‌حسیـن می‌آید

مدینـه قــافله از کــربلا خبــر دارد

چه داغ‌ها که روی داغ بـر جگر دارد

سخن ز سنگ لب بام و زخم سر دارد

هنـوز بـر سـر بـالای نی نظــر دارد                            

مدینه سـاکتی و حـال ما نمی‌پرسی

ز شام و کوفه و کرب و بلا نمی‌پرسی

مدینه من خبر از جسم بی‌سر آوردم

خبر ز پیکـر صـد چـاک اکبر آوردم

خبـر ز خــون گلـوی بــرادر آوردم

رخ کبــود همــانند مـــادر آوردم                                

خزان باغ گل یاس را نمی‌پرسی

چرا شهادت عباس را نمی‌پرسی

مدینـه قصـۀ اطفال داغ دیـده بپرس

از آن سری که شده از قفـا بریده بپرس

ز سینه‌ای که شد از سنان دریده بپرس

ز کـودکی که بـه ویـرانه آرمیده بپرس                     

ربـاب آمـده از اصغرش نمی‌پرسی 

ز من بپرس اگر از مادرش نمی‌پرسی

مدینه بـاز بـه شهر پیمبـر آمده‌ام

کنـار تـربت پنهـان مـادر آمده‌ام

ز دشت کرب و بلا بی‌برادر آمده‌ام

من از کنار بدن‌های بی‌سـر آمده‌ام                        

خدا کند که حضور پیمبرم نبری

کنـار تـربت پنهـان مادرم نبری

سـلام امّ‌بنـیـن مــادر حمیـدۀ من

نثـار چـار شهیـد تو اشک دیدۀ من

سلام بر تو ز گل‌های سر بـریدۀ من

نگاه کن به من و قامت خمیدۀ من                        

کـه مـانـده بـر جگـرم داغ لالـۀ یـاست

شکست فرق و جدا شد دو دست عباست

سلام مـادر اکبـر بیــا دهم خبــرت

سلام باد به داغی که مانده بر جگرت

خبـر نـداری مادر چه آمـده به سرت

هـزار پـاره ز شمشیر شد تـن پسرت                      

تن امیـد دلت نقش خاک صحرا شد

ز تیـر و نیـزه و شمشیر اربـاً اربـا شد