| قبلــــۀ جـان مـن امــام‌رضاست |
|
|
دیــن و ایمــان من امام‌رضاست |
| بی‌ولایـــش ز مـرده مـــرده‌تـرم |
|
|
جــان و جـانان من امام‌رضاست |
| هـــرچــه کــردم تــلاوت قـرآن |
|
|
روح قــرآن مــــن امـام‌رضاست |
| چار صحنش بهشت هشت بهشت |
|
|
خلــد و رضـوان من امام‌رضاست |
| نسخــه و دارو و طبیبـــم اوسـت |
|
|
درد و درمـــان مـن امام‌رضاست |
| خجلم از عنـایت و کرمش |
| که مرا راه داده در حرمش |
| او سیــه‌رویـی مــرا دیـده |
|
|
بــه سیــاهیم پرده پوشیده |
| به کسی چه که من گنهکارم |
|
|
هـرچه هستم رضا پسندیده |
| بـوده اشک خجـالتم بر رخ |
|
|
او بـه اشکـم ز لطف خندیده |
| دست او بـر روی سرم بوده |
|
|
مهـــر او در دلـم درخشیده |
| گرچـه باشـد گناهِ بسیارم |
| هر که‌ام ثامن‌الحجج دارم |
| هـرکـه زیــــن آستــانه در بـزند |
|
|
نیـست جــایـز در دگــر بـزند |
| ای خوش آن دل که بـر زیـارت او |
|
|
ســوی بــاب‌الجـواد پـر بـزند |
| خوش‌تر آن مادحی که در حرمش |
|
|
دم ز آل پیـــــــامبـــر بـزند |
| زنـگی ار رخ بـه خـــاک او شوید |
|
|
نی عجـب طعنه بـر قمـر بـزند |
| کیست جـــز او کــه زائر خود را |
|
|
از کـــرامت سـه‌بـار سر بـزند؟ |
| بی‌حساب است لطف و احسانش |
| پــدر و مـــادرم بــه قـربــانش |
| زائـرینی که دور این حـرم‌اند |
|
|
بیــــن زوّار کـــربلا علــم‌اند |
| دردمنـدان کـز او شفـا گیرند |
|
|
آسمـــانـی‌دل و مسیـح‌دم‌اند |
| همـه عــالم اگـر شوند گـدا |
|
|
پیش لطف و عطاش باز کم‌اند |
| میهمــانـان این امـام رئوف |
|
|
غـــرق دریای رحمت و کرم‌اند |
| دوستـانش ستـارگـان زمین |
|
|
زائــرینش چـو کعبه محترم‌اند
|
| کعبه با آن جلال، سنگ و گِل است |
| این حـرم مسجـدالحرامِ دل است |
| یک جهان دل مقیم خاک درش |
|
|
لحظه‌لحظه کــرامت دگـرش |
| ایـن جگـرپارۀ رسـول خداست |
|
|
به چه تقصیر پاره شد جگرش |
| هیــچ‌کـس جـز خدا نمی‌داند |
|
|
که چه آمد امام ما بـه سرش |
| بـر گــل روی او به جـای گلاب |
|
|
ریخت اشک دو دیدۀ پسرش |
| دل بســوزد بـــرای آن پسری |
|
|
که نگه کرد و داد جان پدرش |
| ناله از پـردۀ جگـر می‌کرد |
| گریه بر غربت پدر می‌کرد |
| پـدر از ســـــوز زهـــر پـرمی‌زد |
|
|
نـاله‌اش بـر جگـــر شرر می‌زد |
| هـم پــــدر آه می‌کشیــد از دل |
|
|
هـم پســر نـاله از جگـر می‌زد |
| هم پدر چشم خویش را می‌بست |
|
|
هم پسر دست غم به سر می‌زد |
| دیـدنی بـود لحظـــه‌ای که پـدر |
|
|
بـوسه بــر عــارض پسر می‌زد |
| دیده گریان و حجره دربسته |
| سینه سـوزان و نالـه آهسته |
| در غـــم آن ولــــیّ سبـحــانی |
|
|
ریخت خون، چشم هر خراسانی |
| پــای تــابوت او بـه سینـه زدند |
|
|
خـــواهـرانه؛ زنــان نـــوغانی |
| همـه با اشـک دیــده می‌کـردند |
|
|
جــای معصومه‌اش گل‌افشـانی |
| حیف! با دست دوستان در خـاک |
|
|
شــد نهــان آن جهــان نورانی |
| عـاقبت داد جــان و راحت شـد |
|
|
میهمــان غـــریب زنــــدانی |
| هر دلی قطعه‌ای ز تربت اوست |
| اشک «میثم» نثار غربت اوست |
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
