| لـب‌تشنـه می‌روی ز برم؛ صبر می‌کنم |
|
بگذار خون شود جگرم؛ صبر می‌کنم |
| کوه فــراق را بـه سـر دوش می‌کشم |
|
هــرچند بشکنـد کمرم صبر می‌کنم |
| رگ‌هـای پاره‌پـاره، تـن قطعه‌قطعه را |
|
در قتلگــاه می‌نگــرم؛ صبـر می‌کنم |
| تسلیـم محضـم و به بلا دل سپرده‌ام |
|
غم، هرچه آورد به سـرم صبر می‌کنم |
| در شام و کوفه چنگ‌زنان، هر کجا زنان |
|
تـوهین کنند بـر پـدرم، صبر می‌کنم |
| ای همسفـر به جان تو حتی اگـر کنند |
|
بـا قـاتـل تـو همسفرم، صبر می‌کنم |
| با یاد کام خشک تـو تا صبح روز حشر |
|
گر خون رود ز چشم ترم صبر می‌کنم |
| باید کـه از تو پیــــرهن پـاره‌پـاره‌ای |
|
از بهـر مـادرم ببـــرم؛ صبـر می‌کنم |
| «میثم!» بگو که لحظه به لحظه غم حسین |
| بـر جـان و دل زند شـــررم؛ صبـر می‌کنم |
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
