| مـن دُرّ یتــیـــم مجـتبایـم |
|
|
قــربــــانی شـــاه کـربلایـم |
| لـب‌تشنـــۀ آتـــش درونـم |
|
|
دل‌دادۀ حجلــه‌گــاه خــونـم |
| نیـش سـر تیــرهاست نوشم |
|
|
کـــز زخـم بــدن زره بپـوشم |
| من بـاغ گـل به خون خضابم |
|
|
خـونـاب گلـــو بـــود گـلابم |
| قــرآن به خون نشسته‌ام من |
|
|
آیـــات ز هـم گسسته‌ام مـن |
| یـک لالــه و سیــزده بهــارم |
|
|
زخمـی شــده از هــزار خـارم |
| آن شب که شب وصال ما بود |
|
|
آمـــادگی قتــــال مـــا بـود |
| وقتــی کـــه عمـو ارادتم دید |
|
|
دل‌بـــاختــۀ شهــادتم دیــد |
| در مکتـب خـون مـرا پذیرفت |
|
|
از سوی خدایـم «ارجعی» گفت |
| او کعبه، حـرم مطـاف من بود |
|
|
انگـار، شــب زفــاف من بـود |
| من بــودم و انـس با شهادت |
|
|
تـا صبح بـه موج خون، عبادت |
| سـوگنـد بـــه ســورۀ تبـارک |
|
|
ســوگنـد بــه آن شب مبـارک |
| هــر گــوشه هــزار عالمم بود |
|
|
صــد لیلۀ قـــدر، هـردمم بود |
| مـن شعلــه‌ای از تب حسینم |
|
|
مـن کشتــۀ مکتــب حسینم |
| من خـون خـدا به موج خونم |
|
|
خـون‌نـامـه عــذار لالـه‌گـونم |
| کردنـد چـــو لالـه بـرگ‌بـرگم |
|
|
گـرفت بــه بــر عـروس مرگم |
| شد نُقل عروسی‌ام همه سنگ |
|
|
پیوستـه زدنـد بـر تنـم چنـگ |
| سـرمستی‌ام از می اجـل بـود |
|
|
خون گلـویم بـه لـب عسل بود |
| پیــراهـن نــازکــم زره بـود |
|
|
بغضـم همــه در گلـو گـره بود |
| جسـمم هـدف هـزارهـا تیـر |
|
|
آراسـت تنم بــه زخـم شمشیر |
| در خون گلو چو غوطه خوردم |
|
|
جــان در بغــل عمـو سپـردم |
| بــا خنده بــه خـاک آرمیدم |
|
|
بـــوی پــدر از عمــو شنیـدم |
| زخـم بدنـم بـه پیکـرش بود |
|
|
انگــار کـه زخــم اکبـرش بـود |
| غم عقده شد و گلوی او بست |
|
|
فرمود که داغ تو چه سخت است |
| مـن داغ علی دوبــاره دیـدم |
|
|
اعضــای تـو پــاره‌پـاره دیـدم |
| بــالای ســرت بــــرابـر من |
|
|
استــاده حســن بـــرادر مـن |
| او نــالــۀ آتشیـن کشیــده |
|
|
مـن اشـک خجــالتم به دیـده |
