| در خیام حسین ز گریه طوفان شده |
| قـاسم‌بن‌الحسن عـازم میدان شده |
| یادگار حسن کرده در بر کفن |
| وای حسین جان، وای حسین جان |
| پسر فاطمه جان ز برش می‌رود |
| کـه جگرگوشـۀ برادرش می‌رود |
| مادرش در فغان عمّه‌اش مویه‌کنان |
| وای حسین جان، وای حسین جان |
| گل یاس ولایت ز عطش خسته است |
| قاتلش بهر او حجلۀ خون بسته است |
| آن مه خوش خصال شد تنش پایمال |
| وای حسین جان، وای حسین جان |
| پایمال ره دوست شده پیکرش |
| بر سر نی رود در ره قرآن سرش |
| دین از او سرافراز زنده از او نماز |
| وای حسین جان، وای حسین جان |
| سیزده سـاله و معلم مکتب است |
| با خبر از غم شهادتش زینب است |
| بر عزیز حسن زینب اندر محن |
| وای حسین جان، وای حسین جان |
| گفت در کام من، مرگ گوارا بود |
| آری این منطقِ عتـرت زهرا بود |
| او ز جان دل برید تا به جانان رسید |
| وای حسین جان، وای حسین جان |
| کربلا مـرکز عشـق شهـادت بود |
| همه را بر رهش روی ارادت بود |
| قبلۀ انبیاست کعبۀ اولیاست |
| وای حسین جان، وای حسین جان |
فانوسهای اشک 2 – سیّدرضا مؤید
