| روبـه‌صفتـان! مـن پسـر شیـرخـدایـم |
|
ریحــانــۀ دامــان رســــول دو سـرایم |
| هم، در یم طوفان زده، کشتیّ نجــاتـم |
|
هــم، در دل ظلمتکـده، مصبــاح هدایم |
| هــم سیّــد و آقــای جوانــان بهشتم |
|
هــم رهبـر و مــولا و امـــام شهــدایم |
| بـا شیـرۀ جـان، پــرورشم داده محمّـد |
|
بــوده ز سر انگـشت نبی، آب و غــذایم |
| گــر اهــل نمــازید شمـا، جان نمـازم |
|
ور اهـــل دعــایید، همـــان روح دعایم |
| هم حجرم و هم زمزم و هم رکن و مقامم |
|
هم کعبه و هم مروه و هم سعی و صفایم |
| دانـنـدۀ اســـرار سمـــاوات و زمینـم |
|
فــرمـانده جیـش قـــدر و ملک قضایم |
| هـم ذبـح عظیم آمده در وصف مقامم |
|
هم معنی والفجرم و هم شمس ضحـایم |
| اسـلام شود، یکسـره سیراب ز خـونم |
|
هـر چند کـه خود، تشنه‌لبِ کرب و بلایم |
| در مـاه حـرام از چه حلال آمده خونم |
|
مـن خـون خـدا و پســر خــون خدایم |
| صــدبــار مــرا، داغ روی داغ نهادید |
|
یکـبـار نگفتیـد کــه مهمــان شمـــایم |
| والله! که یک لحظه، به ذلّت ندهم تن |
|
صــد بـــار ببــرّنــد اگـر، سـر ز قفـایم |
| والله! کـه هـرگز نـدهم دست به ظالم |
|
حتّــی بـه سـوی تیر، اگـر سینه‌گشـایم |
| دانشگـه مـن، دامن زهـراست بدانید |
|
عـــزّت، زده از روز ازل بــوسـه بـه پایم |
| سر دادن و بر اهـل ستم دست‌نـدادن |
|
تا حشر همین است، همین است، ندایم |
| هـر چند کـه در کــرب‌وبـلا یـار ندارم |
|
بــاشد همـۀ ملـک خــدا، کـرب‌وبـلایم |
| فریاد خدا هست، بـه رگ‌هـای گلـویم |
|
تـا حشـر رســد، از ســر ببْــریده ندایم |
| امــروز نـه، دیــروز نــه، از روز ولادت |
|
جـان بـر کـف و سینـه سپــر تیـر بلایم |
| خـواندم ز پی یـاری دین، خلق خدا را |
|
تا خود، که دهد گوش، بـه فـریادِ رسایم |
| غسل بدنم: خون، کفنم: خـاک بیـابان |
|
بـا خـاکِ رهِ خویش، بـه هــر درد دوایم |
| من خود شجر نورم و بارم همه توحید |
|
ای مــردم کــوفـه نبــوَد سنـگ، سزایم |
| بـر زخـم دلـم، هـر چه توانید بخندید |
|
شیعه است که تـا حشـر کند گـریه برایم |
| از چـار طرف راه به سـویم ز چه بستید |
|
والله قســم مــن بــه شمــا راهنمـایم |
