| مــن جگـــر پـــاره زهــرایم و پـاره جگرم |
|
|
همـه را یارم و خود از همه مظلوم‌ترم |
| خــانـه‌ام قتلگـــه و یـــار ستمگــر قـاتل |
|
|
سـوخته از شــرر زهر، ز پا تا به سرم |
| عمرمن بود محرّم،همه روز و همه شب |
|
|
قاتل از زهـر جفا کشت به ماه صفرم |
| لب فرو بستم ودیدم که اهانت می‌کرد |
|
|
قــــاتـل مـــادر مظلــومه مـن بـر پدرم |
| بــا وجــودی کـه خزان کُشت بهارانم را |
|
|
طشت شدباغ گل و لاله زخون جگرم |
| مـن کــه طاووس بهشتم به چه جرم و گنهی |
|
|
سوختـه از شــرر دوزخیان بال و پرم؟ |
| قسمتـم بـود بـه مسجد کــه ز طفـلی هر روز |
|
|
قاتـل مـــادر خـــود را سـر منبـر نگـرم |
| تا درآن کوچه رخ یاس نبی گشت کبود |
|
|
تیره شدصورت خورشیدبه پیش نظرم |
| مضطــرب بــودم و لرزیدم و حیـران بودم |
|
|
کــه چسان مــادر خود را به سوی خانه برم |
| در همان لحظه که شد مـادر من نقــش زمین |
|
|
مـن نگه کردم و او گفت خدایـا پسرم |
| «میثم» از آه تو گر سوخت جهان، نیست عجب |
| از شــــــرار جگـــــر و ســـــوز دلـــت بــــا خبـرم |
دو دریا شک 2 - غلامرضا سازگار
