| مـن جگـــر پـــاره زهــرایم و پـاره جگرم |
|
|
همـه را یارم و خـود از همـه مظلوم‌ترم |
| خـانــه‌ام قتلگـــه و یـــار ستمگــر قـاتل |
|
|
سـوخته از شــرر زهـر، ز پا تـا بـه سرم |
| عمر من بــود محـرّم، همه روز و همه شب |
|
|
قاتل از زهــر جفـا کشت به مـاه صفرم |
| لب فرو بستم و دیـدم کـه اهـانت می‌کـرد |
|
|
قــاتـل مــادر مظلــومه مـن بـر پدرم |
| بــا وجــودی کـه خـزان کُشت بهـارانم را |
|
|
طشت شد باغ گل و لاله ز خـون جگرم |
| من که طاووس بهشتم به چه جـرم و گنهی |
|
|
سوختـه از شــرر دوزخیان بـال و پـرم؟ |
| قسمتـم بـود به مسجد که ز طفـلی هر روز |
|
|
قاتـل مـــادر خـــود را سـر منبـر نگرم |
| تـا در آن کـوچه رخ یـاس نبی گشت کبـود |
|
|
تیره شد صورت خورشید به پیش نظرم |
| مضطــرب بــودم و لرزیدم و حیـران بودم |
|
|
که چسان مادر خود را به سوی خانه برم |
| در همان لحظه که شد مادر من نقش زمین |
|
|
مـن نگه کـردم و او گفت خدایـا پسرم |
| «میثم» از آه تو گر سوخت جهان، نیست عجب |
| از شـــرار جگــر و ســـوز دلــت بـــا خبــرم |
دو دریا شک 2 - غلامرضا سازگار
