| دل‌ها سـراسر آب شد، حتـی دل سنگ |
|
|
بس کن دگر خـاموش شو ای آتـش جنگ! |
| از آل عصمت پـــردۀ حـرمت دریـدی |
|
|
ریحــانـۀ ختــــم رســـل را ســر بـریـدی |
| دیگر چه می‌خواهی ز جـان اهل‌بیتش |
|
|
آتــش مـــزن بــــر آشیـــان اهـل‌بیتش |
| ظلم سقیفـه! کشتن مـولا کمت بـود؟ |
|
|
آتتـش زدن بـــر خـانه مــولا کمـت بـود؟ |
| قــرآن کجـــا و لانــۀ آتـش گـرفتـه |
|
|
عتــــرت کجـــا و خــانـۀ آتــش گــرفته |
| این شعله‌ها از لاله‌های گلشن کیست؟ |
|
|
دودی که بـر گـردون رود، از دامـن کیست؟ |
| الله اکبـــر تیــغ دشمن تیــزتـر شـد |
|
|
جـــام بــــلا در کــــربـلا لبـریــزتـر شـد |
| دشمن به گلـزار ولایت آتش افروخـت |
|
|
دودش به چشم عرش رفت و آسمان سوخت |
| اطفـــال را فکـــر فــــرار از آشیــانه |
|
|
دشمـن بـه استقبــــالشــان بـا تــازیـانه |
| در بین دشمن بـر فلک فریادشان رفت |
|
|
بـا سـوز آتش حـرفِ آب از یـادشـان رفـت |
| چـون طایـر بی‌بال و پـر از جا پـریدند |
|
|
افتــان و خیــزان از حـرم بیـرون دویـدند |
| با آنکـه دشمن گـریه بر احـوالشان کرد |
|
|
از هر طـرف بـا کعـب نـی دنبــالشان کـرد |
| اینــان پیــاده، آن جفـا جویان سواره |
|
|
دنبــــالشـان کـــردنـد بهــــر گــوشواره |
| دو خسته طـایـر سر به زیـر خـار بردند |
|
|
از بیــم دشمـن در بیـابـان جـان سپـردند |
| آثـار کعــب نیـــزه‌ها بـــر روی شانه |
|
|
گشتنـد نیــلــی یـــــاس‌ها از تــــازیانه |
| دو کودک از وحشت به صحرا روی بردند |
|
|
لــب تشنـه زیــر بـوتـه‌هــای خـار مردند |
| طفلی به زیر کعب نـی از حـال می‌رفت |
|
|
طفلی ســرآسیمـه سـوی گــودال می‌رفت |
| تا کعب نی در دست خصم خیره‌سر بود |
|
|
بـر حفـظ جـان کودکان، زینـب سپــر بود |
