دلها سـراسر آب شد، حتـی دل سنگ |
|
|
بس کن دگر خـاموش شو ای آتـش جنگ! |
از آل عصمت پـــردۀ حـرمت دریـدی |
|
|
ریحــانـۀ ختــــم رســـل را ســر بـریـدی |
دیگر چه میخواهی ز جـان اهلبیتش |
|
|
آتــش مـــزن بــــر آشیـــان اهـلبیتش |
ظلم سقیفـه! کشتن مـولا کمت بـود؟ |
|
|
آتتـش زدن بـــر خـانه مــولا کمـت بـود؟ |
قــرآن کجـــا و لانــۀ آتـش گـرفتـه |
|
|
عتــــرت کجـــا و خــانـۀ آتــش گــرفته |
این شعلهها از لالههای گلشن کیست؟ |
|
|
دودی که بـر گـردون رود، از دامـن کیست؟ |
الله اکبـــر تیــغ دشمن تیــزتـر شـد |
|
|
جـــام بــــلا در کــــربـلا لبـریــزتـر شـد |
دشمن به گلـزار ولایت آتش افروخـت |
|
|
دودش به چشم عرش رفت و آسمان سوخت |
اطفـــال را فکـــر فــــرار از آشیــانه |
|
|
دشمـن بـه استقبــــالشــان بـا تــازیـانه |
در بین دشمن بـر فلک فریادشان رفت |
|
|
بـا سـوز آتش حـرفِ آب از یـادشـان رفـت |
چـون طایـر بیبال و پـر از جا پـریدند |
|
|
افتــان و خیــزان از حـرم بیـرون دویـدند |
با آنکـه دشمن گـریه بر احـوالشان کرد |
|
|
از هر طـرف بـا کعـب نـی دنبــالشان کـرد |
اینــان پیــاده، آن جفـا جویان سواره |
|
|
دنبــــالشـان کـــردنـد بهــــر گــوشواره |
دو خسته طـایـر سر به زیـر خـار بردند |
|
|
از بیــم دشمـن در بیـابـان جـان سپـردند |
آثـار کعــب نیـــزهها بـــر روی شانه |
|
|
گشتنـد نیــلــی یـــــاسها از تــــازیانه |
دو کودک از وحشت به صحرا روی بردند |
|
|
لــب تشنـه زیــر بـوتـههــای خـار مردند |
طفلی به زیر کعب نـی از حـال میرفت |
|
|
طفلی ســرآسیمـه سـوی گــودال میرفت |
تا کعب نی در دست خصم خیرهسر بود |
|
|
بـر حفـظ جـان کودکان، زینـب سپــر بود |