| دل‌هاسراسرآب شد،حتی دل سنگ |
|
|
بس‌کن دگرخاموش‌شوای آتش‌جنگ! |
| از آل عصمـت پـــردۀ حــرمت دریــدی |
|
|
ریحـانـۀ ختــــم رســـل را سـر بریدی |
| دیگرچه می‌خواهی ز جان اهل‌بیتش |
|
|
آتــش مـــزن بــــر آشیـان اهـل‌بیتش |
| ظلم سقیفـه!کشتن مـولا کمت بود؟ |
|
|
آتـش زدن بــر خـانه مـــولا کمت بود؟ |
| قـــرآن کجـــا و لانــۀ آتـــش گــــرفتـه |
|
|
عتـــرت کجـــا و خــانۀ آتــش گــرفته |
| این شعله‌هـا از لالــه‌های گلشن کیـست؟ |
|
|
دودی کـه بـر گــردون رود، ازدامـن کیست؟ |
| الله اکبـــر تیـــغ دشمـــن تیــزتر شـد |
|
|
جــــام بــــلا در کــــربـلا لبریزتـر شـد |
| دشمن به گلزار ولایت آتش افـروخـت |
|
|
دودش به چشم عرش رفت‌وآسمان سوخت |
| اطفـــال را فکــــر فـــــرار از آشیـــانـه |
|
|
دشمـن بــه استقبـــالشان با تازیانه |
| در بین دشمن برفلک فریادشان رفت |
|
|
باسوز آتش حرفِ آب از یـادشان رفت |
| چـون طایــر بی‌بــال و پـر از جا پریدند |
|
|
افتــان و خیـزان از حـرم بیرون دویدند |
| با آنکه دشمن گریه بر احوالشان کرد |
|
|
ازهر طرف با کعب نی دنبالشان کـرد |
| اینــان پیـــاده، آن جفــا جویان سواره |
|
|
دنبــــالشان کـــردند بهــــر گـوشواره |
| دو خسته طایـر سـر به زیر خار بردند |
|
|
از بیم دشمن در بیابان جـان سپردند |
| آثـار کعــب نیـــزه‌ها بـــر روی شـــانه |
|
|
گشتند نیلــی یـــــاس‌ها از تــــازیانه |
| دوکودک ازوحشت به صحراروی بردند |
|
|
لـب تشنـه زیــر بوته‌هــای خـار مردند |
| طفلی به زیرکعب نی ازحال می‌رفت |
|
|
طفلـی ســرآسیمه ســوی گـودال می‌رفت |
| تـا کعب نـی در دسـت خصـم خیـره‌سر بود |
|
|
بـر حفـظ جان کودکان، زینب سپر بود |
