| باآنکه هرعضوش ز هرعضوی جدا بود |
|
|
مقتـل بـر او آغـوش پـر مهر خـدا بود |
| تصویـــر وجـــه الله در آیینـــه‌اش بــود |
|
|
هرزخم اویک باغ گل برسینه‌اش بود |
| هستیش بـر دست و خریـدار بـلا بود |
|
|
عطـر بـهشتش هـم غبـار کربـلا بـود |
| مهمان خود را کوفیـان حرمت گـرفتند |
|
|
بـر قتـل او از یک دگر سبقت گـرفتند |
| برروی هر زخمش‌که‌چون زخم‌جگر بود |
|
|
زخمی دگر زخمی دگرزخمی دگربود |
| ازبس که زخم آمد زشمشیر عدویش |
|
|
انـدام او شـد مثـل رگ‌هـای گلویش |
| صیاد می‌خواهد ز زخمش خون بـرآرد |
|
|
صیـدی کـه گشتـه قطعه قطعه خون ندارد |
| دریـای خون و گوهر غلطان که دیــده |
|
|
زانــوی شمـر و سینة قـرآن که دیده |
| ای عون ای عباس ای جعفر کجایید؟ |
|
|
عبـدالله و قـاسم عـلی‌اکبر کجـایید؟ |
| ای پاک‌بازان!یوسف زهرا غریب است |
|
|
هرزخم او یک آیۀ«امَّن یُجیب» است |
| ای خفته دردریای خون!از جای خیزید |
|
|
آخِــر شمـــا مـــردانِ میـدانِ ستیزید |
| این پیکــر صدچــــاک را در بـــر بگیرید |
|
|
از دست شمـر سنگدل خنجر بگیرید |
| ای آسمان بشنوصدای «یارب»اش را |
|
|
در خیمـه بـر گردان ز مقتل زینبش را |
| روی خـدا از خـون پیشانی شده رنگ |
|
|
قاتل گرفته موی او را سخت درچنگ |
| واویلتــــا قلـــــب محمّـــــد را دریـدنـد |
|
|
ریحانۀ او را به خـاک و خون کشیدند |
| فـرزند زهـرا بــا لـب عطشان فدا شد |
|
|
آخر ه ده ضربت سرش ازتن جداشد |
