| ای سنگ‌ها پیوسته بامن خون بگریید |
|
|
چــون ابـر در صحـرا و در هامون بگریید |
| ای اشک‌ها باران خون گردید درچشم |
|
|
ای بحـرها طوفان شوید از آتش خشم |
| طــوفان اشــک و سیـل خـون شـدسدِّ راهم |
|
|
خــورشیـد را ظلمت گرفت از دود آهـم |
| ای آسمــان کن گریـه چـون ابر بهاران |
|
|
مگــذار تــــا از هـــم جـدا گردنـد یـاران |
| بـــر یــوسف زهـــرا دگــر یـاری نمانده |
|
|
حتـــی عَـلـم، حتـی علمــداری نمانده |
| هفتـاد و دو آزاد مـرد افتــاده بـر خاک |
|
|
هفتاد ودو قرآن همه باجسم صدچاک |
| خیمه پرازفریاد و آه و اشکِ زن‌هاست |
|
|
پشت و پنـاه عـالمی تنهـای تنهـاست |
| هنگــام رفتن گشتـه مشتـی زن سپـاهش |
|
|
بیـن همـه گـردیده طفلـی سد راهش |
| از اشک خونین سـرخ کرده خاک ره را |
|
|
مـوی پـریشانش پریشان کـرده شه را |
| ازچشم حق بانرگس چشمش بَرددل |
|
|
دستـش به دست اسب و پایش مانده در گل |
| او در میــان جمـع پیـش از جمـع می‌سوخت |
|
|
آرام بودوبی‌صداچون شمع می‌سوخت |
| افتـــاده بــابـا را بـه رخسـارش نظـاره |
|
|
کز گریه می‌لـرزد به گوشش گوشواره |
آزاد کــرد از حبـس دل ســـوز نهـان را
|
|
|
آهی کشید ازدل که آتش زد جهان را |
| کـای سوختــه ز سوز آهـت حاصلم را |
|
|
«لا تحـرقی قلبـی» مــزن آتش دلـم را |
| ای سدِّراهم سیل اشـک و دود آهـت |
|
|
کشتی مراهم با سکوتت، هم نگاهت |
| یک لحظه از هم باز شد بغـض سکینه |
|
|
فریــــاد آرامی کشیــد از ســوز سینـه |
| گفتـا بـه مـرگ سرخ تن دادی پدرجان |
|
|
بـر تیر دشمن سینه بگشادی پـدرجان |
| فرمــود چــون بـر تیـغ دشمـن رو نیارد |
|
|
یـــاری کــــه غیـر چنـد زن یــاری ندارد |
| آهـی کشیـد از سینـۀ سوزان سکینه |
|
|
گفــت ای پـــدر مــا را ببر سوی مدینه |
| تنهــای تنهــا رو بـــه کـام مـرگ بردی |
|
|
مارادراین صحرابه دست کی سپردی؟ |
| فـــرمـود اینجــا جــز خــدا یــاری ندارم |
|
|
تنهــا بـــه لطـف او شمـا را می‌سپارم |
| بـــاید بــه صحــرا سـر نهیـد از آشیانه |
|
|
بــــاید سپـــر گـــردیـد پیـــش تـــازیانه |
| بــاید کـه گــم گــردید در دامـان صحرا |
|
|
گــــردید زیــــر خــــارهـا مهمـــان زهرا |
