| ای سنگ‌ها پیـوسته بـا مـن خون بگریید |
|
|
چــون ابـر در صحـرا و در هـامـون بگریید |
| ای اشک‌ها بـاران خـون گـردید در چشم |
|
|
ای بحـرهـا طوفان شـویـد از آتـش خشم |
| طوفان اشک و سیل خـون شد سدِّ راهـم |
|
|
خــورشیـد را ظلمـت گـرفـت از دود آهـم |
| ای آسمــان کن گریـه چـون ابـر بهـاران |
|
|
مگــذار تـــا از هــم جـدا گردنـد یـــاران |
| بـــر یــوسف زهــرا دگــر یـاری نمانده |
|
|
حتـی عَـلــم، حتــی علمــداری نمــانـده |
| هفتـاد و دو آزاد مــرد افتــاده بـر خاک |
|
|
هفتـاد و دو قـرآن همــه با جسم صدچاک |
| خیمـه پر از فریاد و آه و اشـکِ زن‌هاست |
|
|
پشـت و پنــاه عــالمـی تنهــای تنهـاست |
| هنگام رفتن گشتـه مشتـی زن سپاهش |
|
|
بیـن همـه گــردیـده طفــلـی سـد راهش |
| از اشک خونین سـرخ کـرده خـاک ره را |
|
|
مـوی پـریشـانش پریشــان کــرده شـه را |
| از چشم حق بـا نـرگس چشمش بَرد دل |
|
|
دستش به دست اسب و پایش مانده در گل |
| او در میان جمع پیش از جمع می‌سوخت |
|
|
آرام بـود و بی‌صـدا چـون شمع می‌سوخت |
| افتـــاده بــابـا را بـه رخسـارش نظـاره |
|
|
کــز گـریـه می‌لـرزد بـه گـوشش گـوشواره |
آزاد کــرد از حبـس دل ســـوز نهـان را
|
|
|
آهـی کشیـد از دل کــه آتـش زد جهـان را |
| کـای سوختــه ز سـوز آهـت حـاصلم را |
|
|
«لا تحـرقـی قلبــی» مـــزن آتـش دلـم را |
| ای سدِّ راهم سیــل اشـک و دود آهـت |
|
|
کشتی مـراهـم بـا سکـوتت، هــم نگـاهت |
| یک لحظه از هم بـاز شـد بغـض سکینه |
|
|
فــریــــاد آرامی کشیــد از ســوز سیـنــه |
| گفتـا بـه مـرگ سرخ تن دادی پـدرجان |
|
|
بـر تیر دشمن سینه بگشــادی پـدر جــان |
| فرمـود چــون بـر تیـغ دشمـن رو نیارد |
|
|
یـــاری کــــه غیـر چنـد زن یــاری نـدارد |
| آهـی کشیــد از سینــۀ ســوزان سکینه |
|
|
گفــت ای پـــدر مــا را ببـر سـوی مدینـه |
| تنهــای تنهــا رو بـــه کـام مـرگ بردی |
|
|
ما را در این صحــرا به دست کـی سپردی؟ |
| فــرمـود اینجـا جــز خـدا یــاری ندارم |
|
|
تنهـــا بـــه لطــف او شمــا را می‌سپـارم |
| بـــاید بــه صحــرا سـر نهیـد از آشیانه |
|
|
بــــاید سپـــر گـــردیـد پیــش تـازیانه |
| بــاید کـه گـم گــردید در دامـان صحرا |
|
|
گــــردید زیــــر خـــارهـا مهمــان زهرا |
