| ثمـــر ریــــاضِ دلـی علـی، دُر فــاطمه، گهــرِ حسن |
| به رسول، قطعه‌ای از جگر، به حسین، پاره‌ای از بدن |
| به دو لب عقیق-یمن یمن،به دوطره مشک-ختن ختن |
| رخ او چـــــراغ بــهشت دل قـــــد او قیـــامت کــــربلا |
| شهـدا بـــه وادی ســرخ لا، شده خم به عرض ارادتش |
| سـر و دست و تن سپر بلا، یمِ خون، بهشت شهادتش |
| مه و سال و هفته و روز وشب، همه لحظه‌های ولادتش |
| زده خیمـــه در یـم ســـرخ خـــون، شـده مردِ سنگرِ ابتلا |
| گـل سـرخ بــاغ محمّـدی، شکفد ز باغ جمال او |
| صلوات خالق ذوالمنن، بـه خصال او بـه کمال او |
| بــه بــراق وهـم بگو مپر نرسی به اوج کمال او |
| کـه گــرفتـه جلوه جلال او ز جلال حضرت کبریا |
| ثمرِ حسن! که هماره دل به حسینِ فاطمه بسته‌ای |
| تـــو همــای قله خونی و به دل شکسته نشسته‌ای |
| به شتاب می‌روی از حرم تو که بند کفش نبسته‌ای |
| زرهت بــه تــن شــده پیــرهن، بدنت شده سپر بلا |
| تــو طــواف دور عمـو کنی، ملکوت گرم طواف تو |
| نگـه حسین بـه قامت و نگه حسن به مصاف تو |
| دل عمــه و جگـــر عمـــو شــده شمـع بـزم مصاف تو |
| که شودخضاب به مقتلت،زحنای خون سر ودست وپا |
| بــه عمـو و عمــه نظــاره کـن، شـده در قفای تو نوحه‌گر |
| دو طرف فرات و دوسو سپه،دولب تو خشک ودو دیده تر |
| نه به تن زره نه به کف سپر نه به سر کله نه کفن به بر |
| زره تـــو زخـــم تنـت شــــود ز هجــــوم نیـــزه و تیــرهـــا |
| تـو شهید عـرصة کربلا، تو حسین را علی‌اکبری |
| عمـویت به جای پدر به تو،تو براو به جای برادری |
| چه شود به پیکر نازکت؟ که میان این همه لشکری |
| عـلی اکبـرِ دگــرِ عمــو ز چـه رو شـدی ز عمو جدا؟ |
| تو روی به جانب مقتل و، دل یک حرم به قفای تو |
| سپهنـد منتظـرت ولـی، حــرم است بـزمِ عزای تو |
| نگهی به «میثم» خسته دل که بوَد قصیده سرای تو |
| بـه امیـد آنکـه شفیـع او، شوی از کـرم بــه صف جـزا |
دودریا اشک1-غلامرضا سازگار
