| دلـم گـرفته و خـواهم کـه بـاز گریه کنم |
| چو شمع سوزم و در سوز و ساز گریه کنم |
| گـره بـه کـارم و چـون اهل درد می نالم |
| نیـازمنـدم و چــون اهــل راز گـریه کنم |
| چه حکمت است که کس چاره غمم نکند |
| هر آن چـه در بـر آن چـاره ساز گریه کنم |
| به پیش خلـق چـرا گــریـه نیـاز؟ آن بِه |
| بـه آستــانـه آن بـی نیــاز گــریـه کنم |
| نه حـالتی کـه ز خـوف خـدای نـاله کنم |
| نه خشیتی کـه بـه حـال نمـاز گریه کنم |
| ولی مــراست دلـی داغـدارِ داغ حسین |
| کـزو هـر آن چـه کنم یـاد، بـاز گریه کنم |
| بـه میهمـان غــریبی کـه آمـــدند او را |
| به تیـغ و تیــر و سنان پیشواز گریه کنم |
| به آن تنی که به خون غوطه زد کنم فریاد |
| بر آن سری که به نی شد فـراز، گریه کنم |
| به کـودکی که گــرفتند تشنـه لـب او را |
| به تیـر حـرملـه از شیــر بــاز گـریه کنم |
| "مـؤیـد"م مـن و هــر چنـد در گلستانم |
| دلم گـرفتـه و خـواهم کـه بـاز گریه کنم |
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
