| حسین ای همـه عالم فـدای قاسم تو |
|
|
دوبــاره کرده دل من هــوای قاسم تو |
| دل شکسته وچشم پرآب و قلب کباب |
|
|
شــده است قسـمت من در عـزای قاسم تو |
| بــه کــربلای تـــو زد آتــش جگر سوزی |
|
|
حــدیث درد و غـــم کـربلای قاسم تو |
| قســم بته آن تـن خــونین هنوز می آید |
|
|
ز نینــوای دل مـــا نــــوای قـــاسـم تو |
| چــو یــادگـار حسـن کـرد عـزم قربانگاه |
|
|
شکــوه داد بـه مقتل صفای قاسم تو |
| کمـر ببست بـه مـردن نبستــه نعلینش |
|
|
به حیرت است ملک ازوفای قاسم تو |
| ز پــا نشستی و افتـاد شعله بر جگرت |
|
|
چو شد بلند ز میدان صدای قاسم تو |
| ز داغ اکبـر اگـر سوخت هستی ات اما |
|
|
سپیدموی سرت شدبه پای قاسم تو |
| نبودوقت عروسی که دشمن ازنی وتیر |
|
|
ببست حجلــه خــونین برای قاسم تو |
| شمیـم عطــر حسن بر مشام می آمد |
|
|
ز عطر پیکر در خــون شنـای قاسم تو |
| چو پایمال شد آن جسم پاره پاره ز تیغ |
|
|
گـــرفت رونــق دیــگر منــای قاسم تو |
| بــرای ســـرمه چشـم ملـک مگر می خواست |
|
|
خداکه خاک شود عضوهای قاسم تو |
