| شهر کوفه آن شب پرده های غم داشت |
| هرچه داشت امـا نـور عشق کم داشت |
| خوب چاره سازی کرد |
|
|
|
میهمان نوازی کرد |
| در یاری مسلم بارگاه می ساخت |
| بهر میهمانش قتلگاه می ساخت |
| او به کجا می رفت |
|
|
|
در کوی منا می رفت |
| آن شهـر پـر از مـرد ننـگ مردمی بود |
| او به کوچه می ماند گر طوعه نمی بود |
| آن زنی که آبش داد |
|
|
|
مردانه جوابش داد |
| باغ داغ دل داشت از کسان کوفه |
| زخم تیغ می داد بر قدش شکوفه |
| دست میزبانانش |
|
|
|
کرده سنگ بارانش |
| کعبـه کــوی او را استـلام می کرد |
| وقتی به حسینش او سلام می کرد |
| زیر دشنۀ قاتل |
|
|
|
میگفت حسین از دل |
| کوفیان سـرش را بـر نیــزه نشاندند |
| جسم چاک چاکش بر خاک کشاندند |
| این بود ز حق یاری |
|
|
|
کوفی و وفاداری |
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
