| آب آتش،اشک خون، دم شعله، دل دشت بلاست |
|
نـــاله فــریـاد درون، فــریـاد بــر اوج سماست |
| مشک خشک و کام تفتیده نفس ها سوخته |
|
جــام خـالی چشم ها از اشک پر در خیمه هاست |
| غــرقه در دریــای خــون فُلک نجات اهل بیت |
|
بـرفـراز نیـزه چـون خورشید، مصباح الهداست |
| آفـتــابی آمــده از چنـگ گـرگان چنـگ چنـگ |
|
مـــاه کنعــان است این یـا خامس آل عباست |
| مـــاه لیــلا بــر زمیــن و آفتــابش سـایه بان |
|
اکبـــر اسـت الله اکبــر یـا کـه ختم الانبیاست |
| تــن کتــاب الله و زخمـش آیــه های ریختــه |
|
آیــه هـــای ریختـــه نقــش زمیــن کربلاست |
| در یــم خــون از دم شمشیـر نوشیده عسل |
|
سیزده ساله که نُقلش سنگِ کین،خونش حناست |
| قــامت او لالــه گـــون گـــردیده از ختتون گلو |
|
صـــورت او شستـه بـا اشـک امام مجتباست |
| دو ستاره خفته در خـون بین هفتاد و دو ماه |
|
چهــرۀ خــورشید را از رویشـان نور و ضیاست |
| ایـن دو طفـل سـر جـدا از تن، دو طفل زینبند |
|
یـــا دو اسمـاعیل قـربانی به صحرای مناست |
| غنچـۀ نـــورستـه ای از تشنگـی پــرپر شده |
|
در کمــال تشنـگی سیـــــراب از آب بقــاست |
| چشــم هـای نیـم بــازش چشمۀ فیض خدا |
|
دست های بسته اش از عالمی مشکل گشاست |
| بر لب خشکیده اش جای لب خشک حسین |
|
بــر گلــــوی نــازکش گلبــوسـۀ تیـر جفاست |
| می زنـد فـواره خـون از حنجر خشک حسین |
|
زخــم او زخــم محمـــد خـون او خون خداست |
| ســـورۀ نــــورانی نــــور آمــده نقــش زمین |
|
این عجب باشد که بسم الله روی نیزه هاست |
| خیمــه هـا آتــش گـــرفتـه مثـل بیت فاطمه |
|
یــا امیــرالمــومنین فـریـاد، عبـاست کجاست |
| از بــرای گـوشـواره گـــوش هــا را مــی درند |
|
گـوش پاره، کعب نی پاداش و اجر مصطفاست |
| ای حسینیون حسین ازموج خون مبعوث شد |
|
گــویـی او پیغمبـر اسـت و قتلگه غار حراست |
| مصحفـی را کـه علـی خوانده، نبی بوسیده است |
|
از ســم اسبــش دگــر پـامـال کردن نارواست |
| کـوفیان را در کنــار جسـم صد چاک حسین |
|
تــازیانه، کعب نی، دلجویی از صاحب عزاست |
