ای عمـو! تنها امیدم در رهت ترک سـر است
مرگ درراه تو برمن از عسل شیرین تـر است
گر چــه می دانـی یتیمــم، اذن میــدانم بـده
فرض کن این سیزده ساله علیّ اکبـر اسـت
نوجوانان یک به یک رفتند و من جـا مانـده ام
بــر روی داغ دلـم هـر لحظه داغ دیگــر اسـت
گـاه می خوانـی یتیمم، گـاه گویــی کودکــم
هرچه هستم در وجودم، خون پاک حیدراست
خوشتـرین نقل عروسی بارش سنگ بلاست
بهترین دامـادی مـن،ترک جان،ترک سر است
بهتـرین شاخــه گلــی را کــه کنـم تقــدیم تو
صورت خونین،سر بشکسته،زخم پیکـر است
حنجـر مـن تشنــه ی آب دم شمشیرهاست
نـوش مــن در راه وصل یار، نیش خنجـر است
از شـرار تشنگـی هـر چنــد می سوزم، عمو
بیشتر سوز من از لبهــای خشک اصغر است
تیغ کیــن بر گــردنم زیبــاتر از دسـت عــروس
قتلگاهم خوش تــر از آغوش گرم مادر است
«میثم» از کــرب و بــلا در سینه داری آتشی
ای عجب! هــر مصرع شعـر تـو کوه آذر است
